چنان نوری که از قلب صدف تابان زند بیرون           علی از قلب بیت‌الله خندان می‌زند بیرون

علی مرز میان کفر و ایمان است، با مهرش           یقیناً از میان کـفر، ایمان می‌زند بیرون

کسی که حُبّ حیدر دارد از آتش نمی‌ترسد           که جای شعله از هیزم گلستان می‌زند بیرون

یقین دارم که اسماعیل ذکر یاعلی گفته است           که زمزم از لب خشک بیابان می‌زند بیرون

زمان خواندن مدحش میان جمع دقت کن           پس از نام علی از هر دهان جان می‌زند بیرون

کسی که با علی آغاز کرده کار و بارش را           سراسر برکت از روزیِ دکّان می‌زند بیرون

کسی که اهل تفسیر است می‌داند بدون شک           فقط مدح علی، از بطن قرآن می‌زند بیرون

اشارت می‌کند خورشید هم با شوق از مغرب           به عشق ماه رویش از گریبان می‌زند بیرون

رصد می‌کرد میدان را علی قبل از رجزخوانی           از این آرامش در جنگ، طوفان می‌زند بیرون

چنان بر قلب لشگر می‌زد انگار از دل دریا           به سمت ساحل، امواج خروشان می‌زند بیرون

علی از میمنه بر قلب لشگر میشود داخل           علی از میسره با تیغ برّان می‌زند بیرون

خمارآلوده می‌بوسد چنان هرگوشه را انگار           شراب کهنه از دیوار ایوان می‌زند بیرون

به دامان نجف دست توسل می‌زند عالم           همیشه سائل از دربار سلطان می‌زند بیرون